Microsoft word - document

Hypertrofische Cardiomyopathie (HCM) bij de kat Cardiomyopathie is een aandoening van de hartspier en betekent letterlijk ‘hartspierziekte' . Het woord hypertrofisch geeft de vorm van de hartspierziekte aan en betekent: verdikking (hypertrofie). Bij cardiomyopathie kunnen we onderscheid maken tussen twee vormen. Ten eerste de primaire cardiomyopathie , deze vorm wordt ook wel idiopathische cardiomyopathie genoemd, waarbij er geen duidelijke oorzaak aan te wijzen is. Daarnaast kan er sprake zijn van secundaire cardiomyopathie; bij deze vorm is er wel een oorzaak aan te wijzen zoals bijvoorbeeld: hyperthyreoidie (te snel werkende schildklier), te hoge bloeddruk (gaat soms samen met een gestoorde nierfunctie) en afwijkingen in het hart zelf. Bij de kat is meestal sprake van hypertrofische cardiomyopathie; deze berust op een verdikking van de spier van de linker hartkamer, waarvoor geen oorzaak is aan te geven (primair). Door de verdikking van de hartspier wordt de ruimte in de linker kamer sterk verkleind. Daardoor kan er minder bloed in verzamelen. Op deze manier wordt er bij elke hartslag minder bloed de omloop in gepompt, wat betekent dat er minder zuurstof bij de organen aankomt. Het lichaam reageert hierop door het hart sneller te laten kloppen , om op deze manier toch voldoende bloed rond te pompen. Maar doordat het hart nu sneller moet werken, zal de hartspier nog sneller dikker worden. Op een gegeven moment is de hartfrequentie zo hoog dat de hartkamer te weinig tijd krijgt om zich te vullen met bloed en wordt er per hartslag weer te weinig bloed rondgepompt. In dit stadium zal het dier klachten gaan vertonen die kunnen bestaan uit: sloomheid, kortademigheid (al dan niet na stress), slecht eten, verslechterde conditie. Door de veranderingen in het hart, treden er ook veranderingen in de bloedstroom op. Op sommige plekken zal het bloed sneller stromen, waar op andere plekken de bloedstroom ‘stil staat' . Wanneer bloed stil staat, stolt het bloed en wordt er een stolsel gevormd (ook wel thrombus genoemd). Dit stolsel kan elders in de bloedsomloop (meestal in kleinere vaatjes) vastlopen en voor acute problemen zorgen (zoals nierfalen of kreupelheid en verlamming van de achterpoten). Ook kan door de sterke vergroting van de cellen van de hartspier, de zuurstofvoorziening van deze spier zelf tekort schieten. Hierdoor kunnen de hartspiercellen beschadigd raken, met ritmestoornissen en in het ergste geval een hartaanval als gevolg. In de meeste gevallen is het zo dat de dierenarts ‘ per toeval' bij de jaarlijkse gezondheidscontrole, bij de vaccinatie of bij enig ander consult een ‘ hartruis' ontdekt. Het advies van de dierenarts zal dan zijn om een echo te laten maken van het hart. Op een echo kunnen doorsneden van het hart in beeld gebracht worden en kan de dikte van de hartspier en de verkleinde inhoud van de linkerkamer gemeten worden. Het is dan meteen duidelijk in welk stadium van de ziekte de kat zich bevindt en de juiste medicatie en prognose kan dan worden gegeven. Bij een kat met een hypertrofische cardiomyopathie is Atenolol (=ß-blokker) het eerste keus medicijn. Atenolol zorgt ervoor dat de hartslag langzamer wordt en dat de bloeddruk daalt. Hierdoor heeft de hartspier zelf ook minder zuurstof nodig en zal het proces van verdere verdikking van de hartspier afremmen. Het tweede keus middel is Fortekor (=Benazepril, die onder de groep ACE-remmers valt). Dit is een middel dat de bloedvaten wijder maakt en meer vocht wordt uitgescheiden. Hierdoor daalt de bloeddruk en wordt het hart minder belast. Daarnaast adviseren we Acetyl Salicylzuur (aspirine) te geven om de vorming van stolsels tegen te gaan (let wel: géén Paracetamol geven!). Indien nodig kan er ook Furosemide (plastabletten) bij worden gegeven, een middel dat de vochtafdrijving stimuleert. De prognose is onzeker en in principe is genezing niet mogelijk. Door de medicatie wordt de voortgang van de aandoening afgeremd en daardoor zal het dier een langere levensverwachting hebben. Er zijn zelfs katten die op termijn zonder medicatie kunnen, wanneer is gebleken dat de echomeetwaarden zijn genormaliseerd! Onze ervaring over het algemeen is echter, dat de meeste katten hun hele leven de medicatie moeten blijven houden. Het blijkt uit de literatuur dat bepaalde rassen meer aanleg hebben om de aandoening te ontwikkelen dan andere. Vooral de Maine Coon is relatief vaker aangedaan, maar ook de Pers, Britse Korthaar en de Europese Korthaar worden vaak genoemd. Daarnaast zijn het vaker mannelijke dieren die zijn aangedaan dan vrouwelijke. De leeftijd waarop dieren de aandoening kunnen ontwikkelen loopt van een half jaar tot 16 jaar.

Source: http://www.antouch.nl/Hypertrofische%20Cardiomyopathie.pdf